Αν κάποια στιγμή στο μέλλον, ανακαλυφθεί το τιράζ αυτών των κομματιών, θα λύσει πολλά μυστήρια, για την περίοδο 50-51
Ιανουάριο του 1850, εχουμε τον ναυτικό αποκλεισμό του Πειραιά, απο τους Εγγλέζους (Παρκερικά), που θα κρατήσει μέχρι τον Απρίλιο. 2 μήνες μετά, ο Όθωνας φεύγει στην Γερμανία, και αφήνει στο ποδάρι του, την Αμαλία, και αλλους 2 μήνες μετά, κλείνει βιαστικά η χρήση του 1850 (Σεπτέμβριος νομίζω), και ξεκινάει η νέα χρήση 1851. Οτι διατάγματα βγαίνουν, τα υπογράφει η Αμαλία.
Αν ακολουθήσουμε τον ωσάνω συλλογισμό, που λέει ο Δημήτρης, και αφού ήδη απο τον Δεκέμβριο του '49, υπήρχε το διάταγμα, για την σμίκρυνση της διαμέτρου των νομισμάτων (πλήν δεκάρας), πρέπει να μάζεψαν οτι δίστηλλα υπήρχαν διαθέσιμα, για την κοπή των..
Απο τα προβλήματα που παρουσιάζουν τα νομίσματα του '51 (ειδικά τα χάλκινα), μπορούμε να συμπεράνουμε ισως, οτι η κοπή εγινε βιαστικά (για αυτό πιθανολογώ, οτι τα μικρά κεφάλια, ισως κόπηκαν κατα λάθος), γιατί μάλλον βιαζόνταν να κλείσουν το νομισματοκοπείο. Πράγμα που εγινε Ιανουάριο του '52
Απο συμβολαιογραφικές πράξεις της περιόδου, και μέχρι το 1855, και ισως και πιο μετά, βλέπουμε οτι το 90% των συναλλαγών μεταξύ ιδιωτών, γινόταν με δίστηλλα. Βέβαια ισως σημαντικό στοιχείο ειναι και η διατίμηση των διστήλλων που εγινε το 1854, και ισως κάποια φήμη/είδηση, οτι η Ισπανία, θα εγκατέλειπε το δίστηλλο, πράγμα που εγινε μερικά χρόνια μετά. Για αυτό και η σύνδεση της δραχμής, με το δίστηλλο, αποδείχτηκε αποτυχημένη επιλογή..
Απο τα τελευταία, μπορούμε να εξάγουμε ισως, 2 στοιχεία
1. Οτι οι ιδιώτες είχαν αρκετά δίστηλλα, που δεν εμπιστεύνταν ομως το κράτος, να τα πάει στο νομ/πείο, για να κόψουν δραχμές, μετά το διάταγμα του 1843
2.Οτι δεν υπήρχαν αρκετά τάλληρα, για να καλύψουν τις ανάγκες