Βάσει του διατάγματος του 1867, θα ανταλλασόταν, μέχρι την 31/12/1868, με υποτίμηση 12%, δηλαδή, κάθε Δραχμή του Όθωνα, θα ανταλασσόταν, με 89 λεπτά (0,89), νέων δραχμών του Γεωργίου, λόγω της εισόδου της Ελλάδας, στην Λατινική Ένωση, που επίτασε, τα νέα νομίσματα, να ακολουθούσαν τις προδιαγραφές της Λατινικής Ένωσης, δηλ. βάρος 5 γραμμάρια, τίτλου .835% ασήμι, αντί των 4,416 γραμμαρίων του Όθωνα, και τίτλου 0.900%
Με νέο διάταγμα, της επομένης χρονιάς, παρατάθηκε η άρση των νομισμάτων, κατα 1 χρόνο, δηλ. μέχρι 31/12/1869.
Αν δηλ. ενας πήγαινε στα Δ. Ταμεία, ενα τάλληρο του 1851, θα ανταλλασόταν, με 4,45 νέες δραχμές, δηλ. οι Ελληνες εχασαν 12% του εισοδήματός τους, και αν υπολογίσουμε οτι τα δάνεια τότε κυμαινόταν με επιτόκιο, γύρω στο 6%, εχασαν 2 χρόνια ανάπτυξης.
Αν τώρα λογαριάσουμε, οτι τα μόνα ασημένια μέχρι τότε, ηταν τα του 1868, δηλ. περί τις 480.000 δραχμές, και μόνο 47.500 περίπου δίφραγκα, δηλ. συνολικά 575.000 μόνο δραχμές ασημένιες, που κυκλοφορούσαν μέχρι το 1872, οι περισσότερες συναλλαγές, γινόταν με τα χάλκινα 1869-70, που η αξία των ήταν πάνω απο τα 3 εκατομμύρια δραχμές.
Αυτό εγινε, διότι μάλλον, τα ασημένια τα είχε μαζέψει η Εθνική τράπεζα (η απογραφή του 1858, την εμφανίζει με ταμειακά διαθέσιμα σε μεταλικό χρήμα, πάνω απο 5 εκατ. δραχ), ενω η κυκλοφορία των τραπεζογραμματίων της Εθνικής το 1870, ξεπερνούσε τα 15 εκατ. δραχμές.
Το ερώτημα λοιπόν ειναι.., τι τα εκανε η Εθνική τα νομίσματα ?