Οι περισσότεροι κατασκευαστές τέτοιων "φλουριών" (κυρίως χρυσοχόοι και αργυροχόοι) τις έφτιαχναν όχι με πρέσα αλλά στα χυτήριά τους, φτιάχνοντας πρώτα λαστιχένιο καλούπι από το οποίο έβγαζαν κέρινα ομοιώματα, τα οποία έστηναν στο λεγόμενο "δέντρο", το οποίο το κάλυπταν με γύψο στα λεγόμενα "ποτήρια", τα οποία μετά τα φούρνιζαν και έλειωνε το κερί, ώστε μετά να χύσουν το μέταλλο (βιαστικά και πρόχειρα) και να έχουν τις βασιλόλιρες, τις οποίες μετά έπρεπε να επεξεργαστούν στοιχειωδώς στον πάγκο (λίμα, γυαλοχαρτάρισμα, λούστρο), και τέλος να τις επιχρυσώσουν, ώστε να βγουν τελικά στο εμπόριο, να τις πάρει ο κόσμος, να τις βάλει στις βασιλόπιτες, και να τις φάει η κόρη του Simos...
Και επειδή όλη αυτή η διαδικασία δεν γινόταν με πολύ προσοχή λόγω κόστους, το αποτέλεσμα ήταν τις περισσότερες φορές από τραγικό έως αστείο... Στην τελευταία φωτό φαίνεται η γραμμή από το λαστιχένιο καλούπι που μένει στο πλάι, όπως και το "κοτσάνι" από το "κλαδί" που στηριζόταν η συγκεκριμένη βασιλόλιρα στο "δέντρο" που ανέφερα παραπάνω, όπου φυσικά ο τεχνίτης δεν μπήκε κάν στο κόπο να τα σβήσει με το τροχουδάκι του. Αρα, οι βασιλόλιρες με καλή τύπωση και λεπτομέρειες στο σχέδιο, είναι πραγματικά σπάνιες. Οπως φυσικά και αν βρεθεί καμία με καλή γράμμωση σε όλη τη στεφάνη (αν έτυχε να χρησιμοποιήσει κάποιος χρυσοχόος ως πρότυπο κανονική λίρα και αν διατήρησε μετά το χυτήριο τη γράμμωση).
